Vorige gemeenteraad lanceerde N-VA een motie over het controleren van sociale huurders van niet-EU origine. “Sociale verhuurkantoren moeten hun cliënten kunnen controleren op buitenlandse eigendommen,“ zo klonk het. Of die controle niet standaard gebeurt? In Tielt-Winge wel, zo bevestigde schepen Van Denstorme. Overbodige motie, denk je dan. Maar neen, N-VA hield voet bij stuk. Er was Vlaams geld om ‘deze controles uit te besteden aan gespecialiseerde organisaties die aan de nodige informatie kunnen komen, met name in Turkije en Marokko’. Waarom dat plots urgent was liet N-VA in het midden. Wat blijkt? Sinds 3 maart 2017 mogen sociale huurders volgens de Vlaamse Wooncode ook geen gedeeltelijk eigendom of vruchtgebruik meer hebben. In een klap werden spookerfenissen van waardeloos en onverkoopbaar goed in verlaten dorpen, vaak in onverdeeldheid, geviseerd en begon de ‘jacht op fraudeurs’. Hoe? Dat onderzocht o.a. De Morgen. De aanbevolen ‘gespecialiseerde organisaties’ blijken te werken met privédetectives, die niet op zoek gaan naar officiële eigendomspapieren, maar ‘informatie’ kopen, zelfs ambtenaren vlotjes omkopen. De affaire doet denken aan ene Kucam die ook als expert zijn gang kon gaan. Rest de vraag of de vrijgekomen woningen van ‘fraudeurs’ – want dat is de theorie van N-VA – ten goede komen aan andere mensen op de lange wachtlijst? Neem Tielt-Winge als voorbeeld: de wachtlijst is zowat 10 keer zo lang als de lijst met beschikbare sociale huurwoningen. Groen attendeerde de gemeenteraad al op deze uitzichtloze lijst. Dat weet N-VA ook. Toch worden de meest kwetsbaren – de ‘anderen’ dan wel – als fraudeurs geframed. Fraudebestrijding met een geurtje? Zonder meer.